Milinda

In 1948, net na de Tweede Wereldoorlog, start Erik Van Ruysbeek (1915-2004) met een experiment. Tegen het nihilistisch existentialisme van zijn tijd in, gaat hij op zoek naar zin. Hij is dan drieëndertig. Het wordt een langzaam voortschrijdende queeste die zijn hele leven in beslag zal nemen en waarin de dichter-mysticus fundamentele levensvragen verkent. In alles wat hij doet en schrijft, streeft hij naar een synthese van oosterse en westerse spiritualiteit en wijsheid. Telkens stuit hij op de vraag: bestaat er een filosofie van de levenskunst? In die zin is het rijke oeuvre van Erik Van Ruysbeek vandaag nog altijd een lichtend baken in een verwarde tijd.

De omtrek en het centrum (1978) is een persoonlijke getuigenis. Zelf noemt Van Ruysbeek de onder­neming ‘een metafysisch dagboek’. Het essay is opgevat als een innerlijke, spirituele reis in drie etappes. Al zijn de diepe, vaak paradoxale inzichten en oorspronkelijke levenservaringen amper in woorden te vatten, toch slaagt Van Ruysbeek er in ze herkenbaar te verwoorden.

“Alleen het verzaken aan alle woorden benadert het dichtst wat ik wil zeggen. Alleen het verzaken aan alle voorstelling het dichtst wat mij vervult. Alleen het verzaken aan alle denken laat me toe over te stappen naar het gebied waar het om gaat. Alleen het verzaken aan elk willen brengt mij in het klimaat van datgene waarover ik niets meer kan zeggen, dat ik mij niet meer kan voorstellen, dat ik niet meer kan bedenken en dat toch het enige is waar het echt op aankomt. Slechts iets als Liefde kan mij ertoe brengen toch te spreken, toch te getuigen, in zekere zin onlogisch te zijn en toch iets proberen te suggereren dat misschien in anderen het bewustzijn van het onzeglijke kan opwekken. Suggereren. Meer is niet mogelijk.”